Vakantie Sicilië mei 2016

Dit jaar is het zover! Al jaren wil ik weer eens naar Italië, maar elke keer komt het er niet van. Het weer, de omgeving, de taal en natuurlijk het eten! Ik heb me van te voren dan ook verdiept in de specialiteiten van Sicilië en zoals elke vakantie heb ik een lijstje in mijn hoofd van wat we allemaal moeten proeven.

We vertrokken op 9 mei vanaf Amsterdam naar Palermo. Voor onderweg had ik een vliegtuigpicknick gemaakt met verzoekjes van de meiden; broodjes gezond, broodjes gebakken ei, sandwich kip en sandwich gerookte zalm. Wij konden ons ook wel vinden in die keuze!
Aangekomen op Palermo is de zon stralend en kan de vakantie beginnen. We hebben een huurauto geregeld en we verblijven in een stacaravan in Mazara del Vallo, ruim een uur rijden vanaf Palermo aan de westkust. Aangekomen op de camping moeten we nog twee uurtjes wachten voordat we in de stacaravan kunnen, dus we gaan eerst boodschappen doen, altijd een favoriete bezigheid van ons op de vakantie. Ik kan wel uren rondkijken in supermarkten in het buitenland en Danjo moet me er qua boodschappen ook deze keer aan herinneren dat we maar één week blijven. Ik kan me nog inhouden, omdat we ook nog niet weten of we een oven/magnetron hebben en hoe groot de koelkast/vriezer is. Wat ik wel alvast scoor zijn artisjokken, voor maar liefst 29 cent per stuk. Wat verder ook een hit blijkt te zijn, zijn de rozemarijncrackers, lekker voor tussendoor. We nemen ook een stuk pecorino gevuld met pepertjes, rucola en groene olijven mee. Eenmaal weer bij de camping kunnen we de stacaravan in en we blijken helaas geen oven of combimagnetron te hebben. Danjo gaat met de meiden lekker zwemmen en ik ruim alles in in de stacaravan terwijl Ferran nog een verlaat dutje doet om 16.00u. Omdat we deze avond lekker relaxed willen doen, gaan we uit eten. Niet te veel gedoe, gewoon bij een restaurantje 2 minuten rijden van de camping, La Cantinetta. Alhoewel we er om 19.30u zijn, zijn we de eersten. Ik maakte me nog een beetje druk om de “dress code” omdat de Italianen van de “Bella Figura” schijnen te zijn en dat betekent dat ze zich ‘s avonds optutten om uit eten te gaan. Dus ik heb mijn totaal niet lekker lopende pumps meegenomen, omdat dat nog het minst onpraktisch was om mee te nemen. Bij de auto deed ik ze aan, zodat ik er een minimaal stukje mee hoef te lopen. Ze zijn hier dol op kinderen, dus in een restaurant hoef je je ook niet ongemakkelijk te voelen als ze lekker een beetje rondlopen. We besloten verschillende dingen te bestellen en een beetje te delen. We namen eerst een specialiteit; “panelle”, gefrituurde plakken kikkererwtenmeel en salade caprese voor de meiden met rauwe ham. Daarna namen we pasta à la norma, huisgemaakte pasta met tomatensaus met aubergine en ricotta salata (harde ricotta, vergelijkbaar met parmezaan qua structuur) en een pizza met bresaola (gedroogd vlees). De panelle was erg lekker, ook bij Ferran viel het in de smaak. De meiden vielen aan op de mozzarella, hun favoriet en staken een loeigroot stuk in hun mond, maar ik zag meteen hun gezichten betrekken. Het was buffelmozzarella en zij zijn de goedkope smaakloze variant gewend. Danjo en ik konden de friszure smaak en hardere buitenkant wel waarderen. De pasta was ook lekker en je snapt meteen ook weer beter wat nou echt ‘al dente’ is, wel even wennen hoor. Wederom at Ferran lekker mee. Daarna kwam de pizza die natuurlijk door de pizzabakker in de houtoven werd gedaan en de meiden konden goed kijken hoe dat nou ging. De pizza was ook erg lekker. Hierna gingen we voldaan maar moe naar huis en sliepen we onze eerste nacht lekker in de stacaravan.

De volgende dag gingen we het centrum in van Mazara del Vallo om door de smalle straatjes van de Kasba te dwalen. Het was er uitgestorven wat juist zijn charmes had en de straten en muren zijn versierd met mooie tegeltjes. We kwamen uit bij een pleintje waar een mooie ijszaak stond en we besloten een specialiteit van hier te bestellen, een brioche met ijs. We namen koffie-ijs en wat was dat lekker. Een beetje kliederen, maar heerlijk. Dit ga ik zeker thuis ook eens doen. We snoepten er lekker met zijn vieren van.

Na nog wat gewandeld te hebben gingen we weer boodschappen doen en vond ik burrata (mozzarella gevuld met room) en werd ik meteen geïnspireerd voor de lunch; een salade van rucola, sappige oranje meloen, rauwe ham, burrata en extra vergine olijfolie. Het was genieten!! Erbij hadden we lekker knapperig brood dat hier veelal met sesamzaadjes is, waarschijnlijk ook een Noord-Afrikaanse invloed.

Voor het avond-eten had ik snijbiet gevonden. In Nederland vaak moeilijk verkrijgbaar en bij de AH meer als een salade, maar in Frankrijk eten wij het vaker en is het meer te vergelijken met een paksoi qua uiterlijk, lekkere knapperige witte stengels en groene bladeren. Ik besloot ze op de Spaanse manier te maken, heel simpel met gebakken knoflook, daar de stengels in stukjes bij, vervolgens de bladeren en dan twee eitjes erdoorheen roeren. Het viel in de smaak bij iedereen. Als hoofdgerecht had ik penne gemaakt met een tomatensaus met een scheutje room, gebakken kippenworstjes en rucola. De kippenworstjes waren niet echt lekker. Maar de tomatensaus had ik met Marzano tomaten uit blik gemaakt en dat was wel erg lekker.

De volgende dag gingen we naar Selinunte, een plek aan de kust een half uurtje rijden van de camping vandaan, waar veel archeologische vondsten zijn gedaan van een oude Griekse stad. Na de opgravingen te hebben bezocht lunchten we aan het strand bij Lido Zabarro, een tip van de Lonely Planet. Het was een buffet met salades, maar ik had begrepen dat daarbij ook gegrilde vis zat. Dat was niet het geval, die moest je apart bestellen en aangezien ik de enige ben die sardientjes eet, vond ik dat te veel. Het buffet viel ook wat tegen, maar wat wel erg lekker was, was de arancine, een gepaneerde rijstbal gevuld met gehakt. Toen ik terugkwam van een tweede ronde buffet hadden Phae en Danjo een verrassing voor me, toch sardientjes! Danjo had gevraagd of hij een halve portie mocht, omdat ik de enige ben die het eet en toen zei de baas dat het geen probleem was en dat we die van het huis kregen. Toch een lekkere en leuke aanvulling. Hierna liepen we direct het strand op en hebben we een heerlijke middag gehad.

Eigenlijk zou Danjo die avond crêpes bakken, elke vakantie een must deze ‘papakoeken’, maar omdat het al laat was, besloten we een pizza te halen bij La Cantinetta en Phae wilde patat. Met wat rauwkost erbij en voor de meiden natuurlijk weer een salade caprese hadden we een makkelijk maaltje.

De volgende dag stond in de middag een wijntoer gepland in Marsala. Bij ons met name bekend om zijn dessertwijn, maar hier zijn er ook droge Marsala wijnen. We wilden om 15.30u een wijntoer doen bij Florio, maar de toer bleek een uur later te zijn. Het kostte 13 euro p.p. en duurde een uur. Omdat we twijfelden of Ferran het wel een uur interessant zou blijven vinden, vonden we het dat toch niet waard en besloten we te gaan wandelen in het stadje waar je een autovrije (erg fijn met die rijstijl van de Italianen) winkelstraat hebt die uitkomt op het Piazza della Republica. Al wandelend kwamen we langs een caffeteria/pasticceria/gelateria waar we cannoli’s kochten, opgerolde wafeltjes met ricotta-vulling. We hadden er één met naturel vulling en één met pistache. Lekker, maar naar mijn smaak te zoet, maar ik ben dan ook niet zo’n zoetekauw, Danjo vond het erg lekker. Phae nam een koffie-ijsje en Emi bij een zaakje verderop waar ze ons met zekerheid konden zeggen dat er geen noten in het koffie-ijs zaten (i.v.m. haar allergie). Danjo en ik namen verderop nog een citroengranite, een soort slush die lekker verfrissend was. We wandelden tot de oude toegangspoort en daarbuiten speelden de kids nog in een parkje met bomen van 3700 jaar oud (volgens een oude local). Hierna liepen we naar een enoteca (wijnbar) voor alsnog een Marsala-proeverij. Het was een mooi oud gebouw met een fijne binnenplaats. We maakten ons nog even zorgen of we wel aan de bella figura voldeden, maar we zagen andere toeristen met slippers zitten en durfden het aan. We kregen drie verschillende Marsala wijnen te proeven, de eerste werd gecombineerd met verschillende soorten worst, rauwe ham, kaas en olijven, de tweede met aardbeien met een sausje van het ingekookte bezinksel (als we het goed hebben begrepen) en de derde met wat cantuccini en sesamkoekjes. Het was lekker en gezellig om te hebben gedaan.

We waren alsnog laat thuis, maar nu werd het toch echt crêpes. Ik maakte voor Ferran even snel een pastaatje met pancetta, courgette, tomaat en Parmezaanse kaas waar hij van smulde en als toetje had hij een half sinaasappeltje en nog wat stukjes pannenkoek. De meiden zaten te genieten van de crêpes met citroensap en suiker, hun favoriet en Danjo maakte ook nog pancetta- en kaaspannenkoeken.

De volgende dag deden we een dagje strand bij San Vito Lo Capo, in het natuurpark Lo Zingaro. Het was ruim 2 uur rijden en na het eerste stuk snelweg kwamen we op een mooie weg hoog in de bergen met uitzicht op de baaien. We stopten bij een parkeerplaatsje om foto’s te maken en we snoven direct een heerlijke grilllucht op die van een mobiele eetgelegenheid kwam. Dat moesten we natuurlijk uitproberen. De specialiteit was varkensworstjes van de houtskoolgrill, wat in een soort vitrinekast lag waar als ze het openmaakten rook uitkwam, op een superknapperig plat sesambroodje met vuurrode tomaten en gebakken uien. In de worstjes zat venkel en het broodje was heerlijk! Jammer genoeg vonden alle drie de kids dat ook, dus moesten we het broodje met zijn vijven delen. Reden om er nog één te bestellen. We namen er één met porchetta, verse kaas (beetje mozzarella-achtig) en tomaat. Ook lekker, maar het broodje worst spande de kroon.

Hierna reden we door naar San Vito, waar we een heerlijk middagje strand hadden. In de namiddag vertrokken we, maar niet nadat we in San Vito nog een cannoli probeerden. Het werd bij dit bakkerijtje vers gevuld en deze was lekkerder dan de eerste! De ricotta was luchtig en niet te zoet en het wafeltje was ook heerlijk en knapperig.

Hierna kochten we voor de meiden nog een ijsje, maar helaas kreeg Emilia daar kriebel van, wat wel weer weg trok. Eenmaal thuis snel met zijn allen douchen en terug naar de Kasba van Mazara waar Eyem Zemen zat, een Tunesisch restaurant. De avond was zacht, dus we konden lekker buiten zitten en samen met een ander stel waren we de enige gasten. We bestelden twee briks (filodeegflapjes), één met tonijn en één met garnalen, dipjes (wortel, twee met paprika en één met aubergine) en Tunesische salade met tomaat, paprika, komkommer en ui. Het was heerlijk! Daarna kregen we viscouscous, ook erg lekker en een runderstoofgerecht met stukjes aardappel erin. En natuurlijk muntthee met zoetigheden als afsluiter. Het was genieten! Hierna snel naar huis, want het was inmiddels 23.30u!

De volgende dag gingen we in de ochtend even boodschapjes doen bij Profitterol, een bakkertje in het centrum van Mazara. Het was wel even zoeken naar een parkeerplekje en toen we uiteindelijk dachten een plekje te hebben gevonden, bleken we op een zebrapad te staan. We besloten het erop te wagen, we gingen toch alleen taartjes kopen. Emilia koos een koffiebol, een moorkop gevuld met koffieroom en wij namen een soort beignet gevuld met ricotta en een klein gebakje met zandbodem, wederom een vulling van ricotta en volledig bedekt met pistache. Hierna reden we nog even langs de supermarkt en kochten we weer burrata en maakten we deze keer de salade met nectarine en ook nog balsamico glaze eroverheen, die ik laatst vergeten was. Ik had ook nog een nespole gekocht. Geen flauw idee wat het was, een klein oranje vruchtje, lijkend op een abrikoos, qua kleur en grootte, maar met een gladder schilletje. Het bleek ook een steenvrucht te zijn en het smaakte friszuur. Zodra ik even internet had, heb ik het opgezocht en het bleek een mispel te zijn in het Nederlands.

Hierna aten we de gebakjes, waarvan vooral het beignetje erg lekker was. Emilia kreeg bij het eerste likje chocola van haar bol al kriebel en wij vonden het ook echt naar hazelnoot smaken, hoewel ons verzekerd was dat er niks in zat. Echt balen voor haar, maar gelukkig trok het snel weg.

Deze avond gingen we lekker bbq-en, we hebben een mooie stenen bbq. Vooraf aten we de artisjokken op zijn Frans met vinaigrette, waar we de blaadjes indopen tot je bij het hart komt, die in stukjes snijdt en ook lekker door de vinaigrette doet. We hadden een worstjesmix met dikke, dunne en pikante varkensworstjes, hamburgers, maiskolven, gepofte aardappelen en ik deed een paprika en aubergine in hun geheel direct op de kolen. Het vuurtje ging goed, het brandde lekker, zonder vlammen, dus ik wil nu thuis ook zo’n bbq :-). De worstjes waren heerlijk en de aubergine sneed ik open en deed er pesto op. Die was ook geslaagd! Lekker zacht, zoetig en romig van binnen en het zou ook lekker zijn met tzatziki, yoghurt of hummus erop. Al met al was het lekker!

De volgende dag was onze laatste dag aangebroken. Danjo deed in de ochtend nog wat boodschapjes bij Profitterol, namelijk twee arancines, één met een ragu-vulling en de ander met ham en kaas.

Hij nam ook nog twee beignets met ricotta-vulling, omdat die laatste in de smaak waren gevallen, alleen bleken het andere gebakjes te zijn, het omhulsel was meer van koekdeeg en in de ricotta-vulling zaten stukjes chocola. Iets te zoet en machtig naar mijn smaak. Na de lunch reden we naar Erice, een mooi hoog gelegen middeleeuws stadje waar je met een slingerweggetje naartoe rijdt. We wandelden door de straatjes en het kreeg een nog magischer sfeertje toen wolken langzaam het kasteel behorend bij het stadje binnendrongen en ook de straten met flarden mist bedekten.

We moesten hier nog even een bezoekje brengen aan het bakkerijtje van Maria Grammatico, een mevrouw die in haar jeugd in het klooster belandde nadat haar vader was overleden en haar moeder te arm was om haar in huis te houden. Daar leerde ze koekjes en taartjes bakken onder barre omstandigheden en op haar 21^e heeft ze het klooster verlaten na een zenuwinzinking en is ze het banketbakkerijtje begonnen. Ik bestelde taartjes, cannoli en marsepeinen watermeloentjes. Het was lekker, maar we hebben nu wel genoeg van al dat zoet. Omdat het toch later was geworden dan we wilden besloten we gegrilde kip te halen bij het tentje waar we hadden willen eten, maar die bleek helaas gesloten te zijn. Dan maar weer La Cantinetta om de hoek, beetje jammer, maar het was niet anders. We bestelden een pizza, patat en nog een pasta à la Trapanese, met een pesto met amandelen, tomaat en peterselie.

En dat was het dan weer! Te kort om alles te proeven wat ik wilde. We hadden ook nog graag een echte Italiaanse cappuccino of espresso willen drinken, maar dat is er helaas ook niet meer van gekomen. Een goede reden om weer terug te gaan naar Italië!